"Hier werd eindelijk gevraagd wat ík wilde!"
Ik was 13 jaar toen ik een verkeersongeluk kreeg, in 1965. Inmiddels ben ik dus bijna een halve eeuw prothesedraagster. Mijn eerste prothesen waren van hout. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, toen ik de eerste koker zag, dacht dat het een bloempot was, totdat de instrumentmaker zei dat dit de koker was waar mijn been in moest. Goede voorlichting was toen nog niet vanzelfsprekend.
Ik ben met mijn prothese de hele wereld rond geweest
Ik heb jarenlang redelijk goed gefunctioneerd met mijn prothesen. Ik ben beeldend kunstenaar en docent, heb een actief leven en een staand beroep. Ook heb ik altijd veel gereisd; ik ben met mijn prothese de hele wereld rond geweest. Wel had ik altijd veel last van wonden in mijn lies, maar ik bleef doorgaan. Ik ben een doorzetter. Ik wil simpelweg gewoon dingen doen en niet altijd met de prothese bezig zijn en daardoor beperkt worden.
In de loop der tijd kreeg ik echter heel erg veel last van mijn heupen en rug, en kostte het erg veel energie en pijn om mijn leven te blijven leiden zoals gewend en gewenst.
Een computergestuurde knie
In 2012 was ik toe aan een nieuwe prothese en ik had gehoord over de C-leg. Dat gaf me heel veel hoop op beter en makkelijker functioneren in de toekomst. Gek genoeg moest ik, om in aanmerking te komen voor deze computergestuurde knie, als ballotage een uitgebreid revalidatietraject volgen in een revalidatiecentrum. Dat was het beleid in die regio. Ik had helemaal geen revalidatie nodig, maar wilde die knie, dus heb ik me geschikt in dat traject. Eigenlijk totaal tegen mijn natuur in. Omdat ik zzp-er ben moest ik er zelfs opdrachten voor afzeggen. Tijdens dat traject had ik de C-leg nog niet; dit was slechts het voortraject. Daarna volgde een korte proefperiode van 12 dagen met de C-leg, die niet echt representatief was omdat onder andere de hakhoogte en de uitlijning niet goed waren en ik er dus niet uit kon halen wat erin zat. Tot overmaat van ramp wees de zorgverzekeraar na al die inspanningen de C-leg af omdat de medische noodzaak niet aangetoond was, de oude voorziening adequaat genoeg was en een C-leg daarom te duur was. Dat maakte een hoop woede in mij los: eerst zo’n duur revalidatietraject financieren en dan een C-leg afwijzen om financiële redenen, ik kon dat niet begrijpen. Ik heb het er niet bij laten zitten en heb uiteindelijk toch een C-leg gekregen.
Tot mijn grote verbazing kon ik er helemaal niet mee overweg. Het leek wel alsof de prothese niet goed uitgelijnd was en het onderbeen achter het bovenbeen stond. Na zoveel jaar ervaring met een prothese, voel je dat. Mijn instrumentmaker bleef echter volhouden dat dit gevoel niet klopte, dat dit bij de C-Leg hoorde. Dus modderde ik door. Je past je simpelweg aan de omstandigheden aan. De C-leg bood me uiteindelijk niet wat ik ervan verwachtte. Dat dit te maken had met de uitlijning vermoedde ik al wel, maar er werd niet goed naar me geluisterd.
Ik kon na één dag al terecht bij De Hoogstraat Orthopedietechniek
Op 12 oktober was ik bij De Hoogstraat op de oprichtingsdag van de vereniging KorterMaarKrachtig. Daar hoorde ik over de mogelijkheden van een second opinion. Uiteindelijk heb ik besloten daarvoor te gaan. Ik vond het lastig dit te vertellen aan mijn instrumentmakers. Je hebt daar toch een intensieve band mee opgebouwd. Tot mijn verbijstering kon ik de dag nadat ik belde al bij De Hoogstraat Orthopedietechniek terecht. Ik viel van mijn stoel van verbazing. Bij al mijn vorige instrumentmakerijen moest ik zeker een of twee weken wachten voordat er plek was. Daarna ben ik bij Orthopedietechniek van de ene in de andere prettige verbazing gevallen.
Indrukwekkend
Tijdens de eerste afspraak bij De Hoogstraat Orthopedietechniek vertelde ik dat ik de uitlijning van de prothese niet goed vond. Na een korte check kwam de instrumentmaker er achter dat dit inderdaad zo was. Hier was het dus direct helder. Mijn gevoel had me niet in de steek gelaten.
Wat ik misschien wel het meest indrukwekkend vond, was dat de instrumentmaker me vroeg wat ik wilde met de prothese, welk type mens ik was en hoe mijn dagbesteding eruit zag. Dat had nog nooit iemand aan me gevraagd! Het ging om mij en niet om de prothese. De prothese werd direct anders uitgelijnd en er werd een nieuwe koker gemaakt. Ook werd me aangeraden een liner te gaan dragen, omdat ik altijd last had van ontstoken haarzakjes en wondjes in mijn lies. Ook dit is een enorme verbetering gebleken.
De 170 km reizen heb ik er graag voor over!
Ik vond de mensen heel ter zake kundig, daadkrachtig en klantvriendelijk. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik met het advies naar mijn eigen instrumentmakerij terug zou gaan, maar ik wilde blijven. De 170 km reizen heb ik er graag voor over.
