Het verhaal van Dorry

Dorry voelde eindelijk weer stabiliteit

"Beelden van het ongeluk heb ik niet."

Het ongeluk gebeurde een dag voor kerst. Ik had boodschappen gedaan op de Albert Cuijp: koekjes voor een bepaald nagerecht dat ik met kerst zou gaan maken. Maar dat gerecht heb ik nooit meer kunnen maken. Op de terugweg werd ik geschept door een bus, het klassieke verhaal van een rechtsafslaande buschauffeur die mij niet heeft zien staan.

Tja, die dingen gebeuren. Beelden van het ongeval heb ik niet, dat vind ik soms verwarrend. Ik heb 4 maanden in het ziekenhuis gelegen, had een gebroken rug, levensbedreigende infecties en mijn been moest geamputeerd worden. In het begin van de revalidatie drong alles nog niet zo tot me door. Onbewust dacht ik steeds: dat been groeit wel weer aan. Pas toen ik tijdens mijn revalidatie ook nog eens mijn heup brak - het had geregend en ik gleed met mijn krukken uit in een plas - besefte ik ten volle wat er gaande was. Ik kwam in bed terecht en ik kreeg alle tijd om na te denken. Toen pas ben ik echt gaan beseffen dat het nooit meer zo zou worden als voor het ongeluk. Dat was het moment waarop ik dacht: dit is het, ik ben 48, en wat nu? Ik ben nu aan alle kanten op mezelf aangewezen. Het gekke is dat ik in die tijd op een rij ging zetten wat ik allemaal niet meer kon. En dan riep iedereen: 'Ja, maar je moet denken aan hetgeen je nog wel kunt.' Maar zo werkt het niet bij mij. Ik zette dus op een rij wat ik niet meer kon en wat ik daarvoor in de plaats zou kunnen doen. In die zes weken heb ik alleen maar op die manier willen en kunnen denken. En natuurlijk heb ik de emoties die daarbij kwamen kijken de revue laten passeren. Ik was daarvoor nog nooit woedend of kwaad geweest. Het was alsof het opeens een complete realiteit werd, alsof het eindelijk helder werd. Tijdens dat proces heb ik ook gesprekken gevoerd met een psycholoog. Het werd me duidelijk dat ik verder moest en wilde met de hulpmiddelen die ik had. Ik wilde niet afwachten, niet afhankelijk worden, niet alles laten gebeuren. En dat heb ik op mijn eigen manier gedaan. Ik voelde zelf de oplossingen, mensen kunnen je die niet voorschrijven.

Wilt u meer lezen over Dorry, haar zoektocht naar een goed passende prothese en haar passie voor tuinieren? Het complete verhaal gecombineerd met prachtige foto's is opgenomen in het boek De kracht van de aanpassing. U kunt dit boek aanvragen bij de receptie van De Hoogstraat Orthopedietechniek.

 

Ook interessant
Beenprothesen
Ervaring
Type
Beenprothese, Second opinion