Het verhaal van Carla

Carla loopt na tien jaar weer op twee prothesen

"Binnen een week liep ik weer!"

Carla is geboren met een geboorteafwijking aan haar linkerhand. Desondanks volgde ze de dansacademie en de lerarenopleiding textiele werkvormen en handvaardigheid. Door dystrofie moest zij uiteindelijk een arm en twee onderbenen missen. Ze werkt als vrijwilliger bij de Stichting Mee, waar ze mensen laat zien hoe het leven met een handicap eruit ziet. Haar hulphond is haar maatje. Hij helpt haar met aan en uitkleden, de deuren opendoen, maar ook met de was. Ze zwemt graag en met twee collega danseressen maakt ze op dit moment een dansstuk voor onder water.
 

Wat is er gebeurd waardoor je je arm en je benen moet missen?

Tien jaar geleden stootte ik mijn hand, waardoor dystrofie ontstond, en ik erg veel pijnklachten kreeg. Vervolgens stootte ik vrij snel daarna mijn ene knie en verrekte ik de andere. Ook in mijn benen ontstond dystrofie en tot overmaat van ramp kreeg ik last van tromboses. Ik was zelfstandig dansdocente, had een leuk en vrij leven met mijn zoon en verloor plotsklaps mijn vrijheid en onafhankelijkheid. Achteraf bleek dat ik ook de ziekte van Lyme had opgelopen en leed aan een bloedstollingsziekte, waardoor sommige klachten verklaarbaar waren.
 

Uiteindelijk is het probleem met je arm door de amputatie opgelost?

Ja, door de dystrofie werd mijn arm steeds slechter en pijnlijker. Uiteindelijk is besloten een deel van mijn arm te amputeren. Daarna voelde ik me zo ongelooflijk bevrijd! Ik had geen pijn meer en kon weer mensen in mijn buurt verdragen. En dat had ik zo nodig.
Toen de amputatie van mijn arm achter de rug was worstelde ik nog met mijn benen. Ook die werden steeds slechter. Ze waren pijnlijk en stonden in een vreemde dwangstand. Toen ik ook nog eens een ongeluk kreeg met de rolstoeltaxi waarin ik vervoerd werd, liep dat verder uit de hand. Ik vroeg om een amputatie van mijn benen, maar daar gaf men geen gehoor aan. Uiteindelijk zijn mijn benen in het VU medisch centrum onder de knie geamputeerd.
 

Wanneer kreeg je je eerste prothesen?

Vrij snel na de amputatie werden er prothesen aangemeten in een bedrijf dat samenwerkte met de VU. Ik heb drie stapjes gelopen, maar uiteindelijk kreeg ik wondjes en pijn, moest ik stoppen en heb ik wat rust voor mezelf ingebouwd. Op een gegeven moment zei mijn zus: “Zou je niet eens een armprothese kunnen proberen?” Dus ben ik het traject aangegaan voor een armprothese. Toen ik daarmee bezig was begon het opnieuw te kriebelen op het gebied van mijn benen. Dus heb ik een afspraak gemaakt met de revalidatiearts, de directeur en vervolgens met de orthopedisch technoloog van Protec.
 

Hoe heeft het team van Protec je geholpen?

Zij hebben me zo goed voorbereid op wat ik verwachten kon. Ze beloofden me geen gouden bergen, maar vertelden me wat misschien mogelijk was, rekening houdend met mijn fysieke situatie. Wat dat betreft ben ik van het begin af aan heel goed voorgelicht. Iedereen was heel erg vriendelijk en meedenkend, ik voelde me echt zo gezien. Mijn prothesen werden aangemeten en diezelfde dag kon ik alvast een voorproefje nemen van het lopen ermee. En wat niemand had gedacht, dat gebeurde: het lopen ging goed! De prothesen voelden fijn. Dat was werkelijk zo bijzonder.
 

Je kon dus ineens weer lopen? Dat moet een bijzondere ervaring geweest zijn!

Ik stond weer op ooghoogte tegenover mensen en voelde me daardoor –hoe gek het misschien ook klinkt- ineens weer volwassen. Ik kreeg de prothesen mee naar huis met veel tips en adviezen voor het gebruik. Kas gaf me zijn telefoonnummer en dat gaf me een veilig gevoel. In de eerste periode kreeg ik wat last van zenuwpijn; een soort messteken door mijn been. Doordat ik daar direct contact over kon hebben met Kas konden we anticiperen. Kas neemt zijn werk echt heel serieus en dat gaf mij een gevoel van rust.
 

Had je hulp bij het leren lopen?

Ja ik kon direct terecht bij Frank Dik, beweegcoach van Protec. Met hem ben ik gestart met looptrainingen. In het begin liep ik binnen de loopbrug, maar ik voelde dat ik al snel daarbuiten zou kunnen lopen. Ik probeer ook af en toe op de rem te stappen hoor, want er is met mijn lichaam van alles aan de hand. Ik doe het dus met tussenpozen rustig aan. Maar heel soms denk ik al aan buiten lopen en lange wandelingen maken. En dat terwijl ik al jaren in een rolstoel zit.
 

Ongelooflijk dat het nu dus in één keer lukte!

Ja precies. Na jaren was het dus gewoon binnen een week gelukt me op twee onderbeenprothesen aan het lopen te krijgen. Wat een geluk voelde ik. Dit had ik nooit kunnen bedenken, dat het zo goed zou voelen. Maar goed, ik vind het nog moeilijk dit zomaar te zeggen, want ergens durf je na zoveel tegenslag ook niet teveel te juichen. En toch: dit voelt wel goed!
 

Je durft weer te hopen?

Zeker. Ik ben ongelooflijk blij dat ik bij Protec terecht ben gekomen. Heel toevallig is het ook nog eens bij mij om de hoek. Wat ik onder andere hoop te bereiken met mijn prothesen is op bezoek te kunnen bij mijn zoon en schoondochter die vlak bij mij wonen. Zij wonen drie hoog en als ik straks weer de trap op kan, kan ik bij hen en mijn kleinkinderen op bezoek!

 

 

Ervaring
Type
Beenprothese, Second opinion