Tijdens een zaalvoetbalwedstrijd in 1988 raakte Tiny geblesseerd aan zijn rechterknie. Volgens de dienstdoende chirurg had hij zijn banden verrekt en kon hij met een drukverband weer naar huis. Tijdens een kijkoperatie niet veel later bleek er meer aan de hand te zijn: een afgescheurde voorste kruisband. In 1989 volgt de eerste operatie.
‘Ik lag vanaf de eerste operatie in 1989 minstens één keer per jaar in het ziekenhuis voor een operatie.’ In 1996 kreeg Tiny na een operatie hoge koorts en bleek hij de ziekenhuisbacterie MRSA te hebben. ‘Op mijn verzoek ben ik voor verdere behandeling naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht gegaan, omdat men daar gespecialiseerd is in botinfecties,’ vertelt Tiny. ‘Daar werd besloten tot artrodese, het vastzetten van de knie.’
Zijn looppatroon met een stijf been gaf vanaf 2006 steeds meer klachten. De orthopeed vertelde hem dat als er niets aan zijn looppatroon zou veranderen, hij binnen een à twee jaar in een rolstoel terecht zou komen. ‘Ik heb toen meteen gezegd dat ik dat absoluut niet wilde. Ik wil zo lang mogelijk zelfstandig alles blijven doen.’
Voor Tiny blijft er nog maar een oplossing over: de amputatie van zijn rechterbeen. ‘Met de juiste revalidatie en prothese zou ik weer een goed looppatroon kunnen aanleren. En daarmee zou ook de snelle slijtage van mijn wervelkolom stopgezet worden’, zegt Tiny. ‘Ik nam zelf het besluit tot amputatie en heb het er nooit moeilijk mee gehad. Ik schaam me nergens voor. De amputatie en de prothese zorgen ervoor dat ik nog veel kan doen en zo lang mogelijk onafhankelijk blijf.’
Twee weken na zijn amputatie start Tiny met revalideren bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. ‘Ik had daar direct al meteen een heel goed gevoel bij. Het voelde als een thuis en tijdens de eerste dag ontmoette ik meteen iedereen van mijn behandelend team’, vertelt Tiny. Wat hem het meest is bijgebleven, is dat de fysiotherapeut bijvoorbeeld al direct wist wat hij met de ergotherapeut had besproken. Er werd steeds informatie uitgewisseld tussen de behandelaars. ‘De revalidatiearts kwam en wist zonder de map met gegevens te openen wat ik met de andere behandelaars besproken had, heel fijn.’
‘De eerste keer dat ik mijn prothese zag was een keertje na het avondeten, toen ik langs de ramen van de instrumentenmakers liep. Ik zag mijn rechterschoen, die ik had afgeven, op een werktafel staan met….. mijn prothese erin. De dag erna mocht ik hem voor de eerste keer proberen.’ Tiny was blij dat het zover was en tegelijkertijd verschrikkelijk onzeker, bang om te vallen. ‘Het voelde als bij de eerste autorijles, zo nerveus was ik. Ik mocht mijn prothese meenemen naar mijn kamer. Daar heb ik eigenlijk de rest van de dag geoefend en proberen te wennen aan het gewicht.’
Binnen acht maanden na zijn amputatie speelde Tiny in het Nederlandse amputatievoetbalteam. ‘Ik ging ervan uit dat ik na de amputatie niet meer actief een wedstrijdje zou kunnen voetballen, daar had ik me al een beetje bij neergelegd. Tot ik een advertentie zag van de vereniging KorterMaarKrachtig met een oproep aan mensen met een amputatie om te komen voetballen in een nieuw te vormen Nederlands voetbalteam.’ Tiny meldde zich aan en er ontstond een groep enthousiaste voetballers vanuit het hele land.
Met zijn positieve instelling wil Tiny ook graag anderen helpen. Een buurmeisje van vroeger dat ook geamputeerd was, had een slechte ervaring met het revalidatiecentrum en problemen met haar prothese. Ze kwam terecht in een negatieve spiraal, droeg haar prothese niet meer en kwam na verloop van tijd niet eens meer uit bed. Tiny: ‘Ik ben toen regelmatig naar haar toe gegaan, heb haar uit die situatie kunnen halen en ook haar zelfbeeld heb ik kunnen verbeteren.’ Ze is terecht gekomen bij De Hoogstraat, wordt daar goed begeleid en haar vertrouwen is flink toegenomen. ‘Het is zo belangrijk om ervaringen met elkaar te kunnen delen, om elkaar te helpen’, eindigt Tiny zijn verhaal.
Het hele verhaal van Tiny is ook terug te vinden op de website Leven met een amputatie: www.levenmetamputatie.nl